Ir al contenido principal

Automaltrato, asesino invisible

  Mi experiencia con el automaltrato es amplia y dilatada en el tiempo, lo llamo el asesino invisible, pero realmente lo podemos observar todos los días frente al espejo, fijaros bien en el porque es el rostro de quien más fácilmente puede poneros en peligro y acabar con vuestra vida.

  Hablo del automaltrato psicológico que nos infligimos después de haber pasado por el maltrato psicológico del exterior, el maltrato psicológico social que todas las personas debemos soportar en nuestro día a día. Nadie se libra de ello y por consiguiente ya podéis imaginar como en el colectivo Trans actúa ese asesino invisible después de pasar por el escarnio diario al que se nos somete.

  Pero no se trata de quien sufre más o menos, se trata de que todas sufrimos, no se trata de victimizarse, sino de ser conscientes de lo que hacemos y poder revertir los resultados. Debemos en primer lugar ser conscientes de lo que es el maltrato psicológico, esa forma de agresión donde alguien ejerce su poder sobre otra persona, ya sea físicamente o verbalmente, de forma repetida y atentando contra su estado emocional. En esos momentos el receptor del maltrato sufre la intimidación, la culpabilidad y su autoestima desaparece por momentos. Pues bien , si la persona logra salir de esa prisión se va a encontrar con una peor, la suya propia, debe comenzar a vivir con su propio maltrato, su automaltrato.

  Es aquí donde quiero poner el foco de atención, porque el automaltrato muchas veces ya comienza cuando estamos siendo maltratadas, cuando preferiríamos que nos hubieran partido la cara o una pierna para que nuestro entorno social vea con sus propios ojos y se crea que estamos sufriendo el maltrato. Como es tan patética esta sociedad, ¿porque somos capaces de desear la muerte para que los demás entiendan nuestro sufrimiento?, ¿No existen herramientas para evitar el automaltrato?

  Existen, pero parece que esta sociedad las ha olvidado, se ha olvidado la educación emocional, la empatía, el reconocimiento de que somos perfectos como somos y que es bueno buscar la perfección desde la imperfección, todo se puede mejorar desde la base de que lo existente ya es bueno, nadie es mejor ni peor, solo necesitamos ser educados para descubrir nuestras capacidades y que nuestro entorno refuerce esa idea.

  Para cambiar la sociedad primero debemos empezar por nosotras mismas y me gustaría que este articulo sirviera para que todas seamos conscientes de como nos automaltratamos en algún momento. Si alguna no reconoce nada de lo que voy a exponer a continuación tiene suerte de no automaltratarse… pero me perdonareis por que no me lo pueda creer.

  Vamos a ser conscientes de los tres ámbitos en los que generamos el automaltrato:

-Sobre nuestra persona por la vergüenza, la culpa y el menosprecio que nos autoinfligimos diciéndonos que no valemos para nada, que no somos nadie, que nos merecíamos lo que nos hicieron.

-Sobre nuestras acciones al disfrazar en la búsqueda de la perfección los “debo ser mejor”, “vaya mierda he hecho”, “no soy capaz de llegar”, “soy patética”...

-Sobre nuestras relaciones, todas son más guapas que yo, más delgadas y más listas, no voy a estar nunca a la altura de los demás. Estoy molestando, soy una carga. Todo esto realmente genera un rechazo por el grupo ya que al final es lo que perciben de tus reacciones, comentarios y estados de ánimo.

  Y algunos signos que podemos observar cuando nos automaltratamos:

-Pensamientos en los que nos descalificamos.

-Como tratamos nuestro cuerpo con la alimentación.

-Resentimiento hacia nosotras mismas y hacia los demás.

-Relaciones tóxicas que repiten patrones autodestructivos.

-Reprimimos sentimientos y emociones. Nos echamos por tierra, pensamos que nadie nos quiere oír .

-No hacemos las cosas para nosotras y nuestros gustos, buscamos la aprobación del entorno, vives a expensas de lo que piensen de ti.

-No somos capaces de perdonarnos y seguimos haciéndonos daño.

-Renunciamos a los sueños, a los proyectos, a alcanzar nuestras metas.

  En definitiva, o somos conscientes o seguiremos viviendo el automaltrato y dejaremos que el asesino invisible nos de caza. Y lo peor es que en la mayoría de los casos disfruta más provocándonos el dolor, que acabando realmente con nuestra vida y eso es una suerte. Ver un mínimo resquicio de que merecemos algo más y ser capaces de acabar con sus imposiciones, es lo mejor que nos puede pasar, el vencer la desesperación de no poder seguir soportando el dolor es lo que evitará que acabemos haciendo la tontería de quitarnos la vida.

  Porque aquellas que no vieron otra opción no son peores que nosotras, fueron personas que no llegaron a saber lo que les pasaba, no fueron conscientes de su momento, sed conscientes vosotras que todavía estáis a tiempo. La vida es mejor vivirla que sufrirla.


Foto de cabecera: Craig Adderley

Kristal Calvo - Activista Trans y Divulgadora

Instagram        YouTube       Facebook       Twitter       LinkedIn


Comentarios

Entradas populares de este blog

Necesitamos un "PLAN"

  Todas necesitamos un plan para volver a comenzar y no hablo del gran plan definitivo que nos encumbre a los altares del éxito, simplemente necesitamos un plan, aunque sea pequeño, pero un buen plan, que sea realista y que se adapte a nuestro día a día, ya que muchas de nosotras nos encontramos en situaciones distintas y tenemos que atender diferentes ocupaciones.   Ahora os voy a dar unas claves de como yo me he organizado para llevar a cabo todo este proyecto, un proyecto que se va a ir desarrollando a la vez que publique y trabaje en los contenidos del mismo, el proyecto esta vivo y voy a tener que redirigirlo en varias ocasiones, así que tengo que desarrollar un sistema de fechas y calendarios flexible, adaptable a las circunstancias y eso para mí ya es un reto, ya que soy muy rígida y perfeccionista.   Los problemas que muchas tenemos suelen estar en la base de buscar la perfección, pero para eso tenemos el “Plan” compuesto por los objetivos , las actividades y el calendario .

20N día de la Memoria Trans #TDOR2020

  El 20 de noviembre las personas Trans no celebramos nada, es nuestro día para el recuerdo y la memoria de las personas Trans que murieron siendo ellas mismas.   Lo que recordamos en un día como este son cosas como que se nos considerara enfermas mentales hasta junio de 2018, en un registro de enfermedades como la CIE-11, y que todavía no sepamos el tiempo que nos costará que la sociedad olvide lo que la medicina decía de nosotras.   Esa condición impuesta de enfermas mentales es, para muchos de los asesinos, la carta que los valida frente a su sociedad, frente a sus sistemas, porque este es un problema global y que sucede en todo el mundo. Entre octubre de 2019 y septiembre de 2020, existen 350 registros de personas Trans asesinadas por su condición de género en todo el mundo. Y yo me pregunto ¿cuantas realmente habrán muerto sin que lleguemos nunca a saberlo? ¿cuantas quedan fuera del recuento por miedo, oscurantismo y vergüenza en sus familias, comunidades o ciudades?   Además, que

Taller sobre Realitats Trans

  Qüestionari: Taller sobre Realitats Trans Aquest formulari vol recollir les opinions i el parèixer de les persones assistents als Tallers impartits durant els dies 18, 19 i 20 d'octubre als tres campus de la Universitat de València. A CCES AL QÜESTIONARI